پاسخ به پرسش نهفته در عنوان بالا در نگاه نخست ساده می‌نماید. از دیرباز گفته‌اند که نقد ادبی روس کمتر ماهیت ادبی محض داشته و بیشتر نقد عام جامعه بوده است. ویساریون بلینسکی (۴۸ – ۱۸۱۱) پدر نقد روس، در ۱۸۴۲ چنین گفت: «گزافه نیست اگر بگوییم آگاهی فکری جامعه ما تنها در ادبیات، و در نتیجه در نقد زیبایی‌شناختی و ادبی نمود یافته است». نیکولای چرنیشفسکی (۸۹- ۱۸۲۸) سرحلقهٔ ناقدان دههٔ ۱۸۶۰ که نقد را کم‌وبیش به سلاحی در مبارزه با تزاریسم و آزادسازی سرف‌ها بدل کرد، بر این نکته پای می‌فشرد که کارکرد نقد ادبی در روسیه بسی گسترده‌تر از کارکرد آن در غرب است. در آلمان، مثلاً رمان خوانندگان خاص خود را دارد. در انگلستان آثار بسیاری از فیلسوفان، حقوق‌دانان و اقتصاددانان را مردم عادی می‌خوانند اما در کشور ما ادبیات تمامی حیات فکری ملت را تشکیل می‌دهد.