در هر زبان «قوانین» یا «محدودیت‌هایی» وجود دارد که به‌موجب آن نمی‌توان هر کلمه را با هر کلمهٔ دیگر ترکیب کرد. این اصل بدیهی نزدیک به دو قرن پیش مورد توجه لغت‌نامه‌نویسان قرار گرفت و در دهه‌های اخیر کاربردهای متعددی در تألیف لغت‌نامه‌ها، تدریس زبان خارجی، توصیف متن و آموزش ترجمه پیدا کرده است. این قوانین، قوانین دستوری نیستند که بتوان آن‌ها را از کتب دستور آموخت. فرد در جریان دورهٔ طولانی فراگیری زبان مادری خود با این قوانین یا محدودیت‌ها آشنا می‌شود و نسبت به آن‌ها دانشی ناخودآگاه یا «شم» پیدا می‌کند به‌طوری که می‌تواند آن قوانین را به‌درستی به کار گیرد و نیز ترکیبات نادرست را تشخیص بدهد. بحث روابط ترکیبی کلمات برای مترجم اهمیت بسیاری دارد – حتى مترجمان حرفه‌ای نیز گاه ترکیبات نادرست و نامأنوس به کار می‌برند – اما این بحث در واقع دانش جدیدی به مترجم نمی‌دهد، بلکه تنها توجه او را به دانش ناخودآگاه او از قوانین حاکم بر ترکیب کلمات و لزوم رعایت آن‌ها جلب می‌کند. نقض این قوانین در ترجمه خیلی زود به چشم می‌آید و خواننده پس از خواندن چند سطر ترجمه را ضعیف و غیرقابل اعتماد تشخیص می‌دهد.