در شمارهٔ گذشته، در مقدمهٔ بخش ویرایش و نقد ترجمه، در پاسخی عام خطاب به علاقه‌مندان ترجمهٔ شعر که تجربه‌های خود را برای ما می‌فرستند، نکاتی را بیان داشتیم. ترجمهٔ شعر بیش از ترجمهٔ هر متن دیگر به ذوق مترجم بستگی دارد و شعر را – به‌خصوص در ایران – به روش‌های گوناگون ترجمه می‌کنند. امروزه در غرب، شعر عموماً به روشی غیرشخصی، ترجمه می‌شود. مترجم که همهٔ زیبایی ترجمه به قدرت درک و ذوق او بستگی دارد، در ترجمه احساس نمی‌شود. او به شعر وفادار است؛ نه کلمه‌ای را حذف می‌کند، نه کلمه‌ای به شعر می‌افزاید. ایجاز را رعایت می‌کند، بی‌آنکه شعر مبهم جلوه کند. او به‌دلیل موانع زبانی نمی‌تواند به عناصر زبانی شعر وفادار بماند و آن‌ها را با همان نقش موسیقایی و معنایی که دارند به زبان مقصد منتقل کند، هرچند که نهایت سعی خود را به کار می‌برد. پس تلاش خود را صرف ترجمهٔ هرچه رساتر و موجزتر اندیشهٔ شعر می‌کند.