در شماره گذشته، در مقدمه بخش ویرایش و نقد ترجمه، در پاسخی عام خطاب به علاقه مندان ترجمه شعر که تجربه های خود را برای ما می فرستنده نکاتی را بیان داشتیم. ترجمه شعر بیش از ترجمه هر متن دیگر به ذوق مترجم بستگی دارد و شعر را – بخصوص در ایران – به روش های گوناگون ترجمه می کنند. امروزه در غرب شعر عموما به روشی غیر شخصی، ترجمه می شود. مترجم که همه زیبایی ترجمه به قدرت درک و ذوق او بستگی دارد در ترجمه احساس نمی شود. او به شعر وفادار است؛ نه کلمه ای را حذف می کند، نه کلمه ای به شعر می افزاید. ایجاز را رعایت می کند، بی آنکه شعر مبهم جلوه کند. او به دلیل موانع زبانی نمی تواند به عناصر زبانی شعر وفادار بماند و آنها را با همان نقش موسیقایی و معنایی که دارند به زبان مقصد منتقل کند، هر چند که نهایت سعی خود را بکار می برد. پس تلاش خود را صرف ترجمه هر چه رساتر و موجزتر اندیشه شعر می کند