به تعداد روش‌های ترجمهٔ شعر، نظریه‌پردازانی وجود دارند که ترجمهٔ شعر را غیرممکن می‌دانند. رابرت فراست شاعر آمریکایی می‌گوید آنچه در ترجمهٔ شعر ترجمه‌نشده باقی می‌ماند خود شعر است. ناباکوف در شعری که بر مقدمهٔ ترجمهٔ منظومهٔ یوگنی آنگین اثر پوشکین می‌نویسد نظرش را به‌صراحت دربارهٔ ترجمه بیان می‌دارد. در این شعر ناباکوف ترجمه را به سر بریدن (شاعر یحیی تعمیددهنده و مترجم سالومه است) به بی‌حرمتی به مردگان (متن اصلی حرمت و تقدس دارد) به جیغ طوطی و وراجی میمون تشبیه می‌کند. متن اصلی همچون شهر است و ترجمه، تصاویر لرزان شهر که در آئینهٔ سیاه رودخانه‌ای که از میانهٔ شهر و مه می‌گذرد انعکاس می‌یابد. ناباکوف اعتقاد به ترجمهٔ کاملاً لغوی دارد، ترجمه‌ای که به مدد پانویس‌های متعدد برای خواننده قابل‌ درک می‌شود.