ترجمهٔ رمان دُن آرام به قلم م. ا. به‌آذین در زُمرهٔ نمونه‌های نسبتاً نادری از ادبیاتِ ترجمه‌ای ماست که به‌رغم گذشت بیش از نیم‌قرن از انتشار چاپ اول آن (در ۱۳۴۴)، به‌رغم ترجمه‌ شدن از زبان واسط (فرانسوی، و نه روسی)، و به‌رغم آنکه رقیب قَدَری همچون احمد شاملو نیز ترجمه‌ای از آن ارائه داد، همچنان ارزش خود را از دست نداده و هنوز پاسخ‌گوی نیاز کتاب‌خوانان ایرانی به آشنایی با این اثر بزرگ ادبیات جهان است. در این مقاله تلاش بر این است برخلاف اکثر روش‌های فعلی نقد ترجمه در نشریات داخلی، که معمولاً به مقایسهٔ واژه‌ها و عبارات در دو زبان مبدأ و مقصد و ارزیابی متن ترجمه براین‌اساس محدود می‌مانند، برخی از ویژگی‌های سبکیِ ترجمهٔ به‌آذین معرفی و بررسی شوند.