ترجمة رمان دُن آرام به قلم م. ا. به‌آذین در زمرة نمونه‌های نسبتاً نادری از ادبیات ترجمه‌ای ماست که به‌رغم گذشت بیش از نیم‌قرن از انتشار چاپ اول آن (در 1344)، به‌رغم ترجمه‌شدن از زبان واسط (فرانسوی، و نه روسی)، و به‌رغم آن‌که رقیب قَدَری همچون احمد شاملو نیز ترجمه‌ای از آن ارائه داد، همچنان ارزش خود را از دست نداده و هنوز پاسخگوی نیاز کتابخوانان ایرانی به آشنایی با این اثر بزرگ ادبیات جهان است. در این مقاله تلاش بر این است برخلاف اکثر روش‌های فعلی نقد ترجمه در نشریات داخلی، که معمولاً به مقایسة واژه‌ها و عبارات در دو زبان مبدأ و مقصد و ارزیابی متن ترجمه بر این اساس محدود می‌مانند، برخی از ویژگی‌های سبکیِ ترجمة به‌آذین معرفی و بررسی شوند.