پرویز داریوش از پُرکارترین، «دقیق‌ترین» و متنوع‌کارترین مترجمان ایرانی است که به مدت پنج دهه، از دهۀ ۱۳۳۰ تا دهۀ ۱۳۷۰ فعال بوده است. دربارۀ سبک ترجمۀ داریوش اظهارنظرهای متفاوتی شده است: برخی به اغلاطی در ترجمه‌هایش اشاره کرده‌اند. برخی زبان ترجمۀ او را زبانی دشواریاب و التقاطی یافته‌اند، برخی سبک ترجمه‌اش را در بعضی ترجمه‌هایش پسندیده و در بعضی دیگر نپسندیده‌اند. برخی هم جمله‌هایی از بعضی ترجمه‌های او را بیرون کشیده و گفته‌اند غلط یا غیرفارسی هستند. البته حساب اغلاط از سبک جداست و غلط در کار همۀ مترجمان پیدا می‌شود، به‌خصوص در کار مترجمان دهۀ ۱۳۳۰ یا ۱۳۴۰، یعنی زمانی که هنوز ویرایش باب نشده بود، و خوانندگان به دنیای بستۀ مترجمان راه نداشتند و اینترنت هم هنوز نیامده بود و افرادی که می‌توانستند در فهم متون به مترجم کمک کنند بسیار نادر بودند. سخن ما در این مقاله محدود به سبک پرویز داریوش است چون معتقدیم فرق اساسی میان مترجمان در سبک آن‌هاست.