در رسانهٔ ملی روزانه چندین فیلم خارجی از شبکه‌­های مختلف پخش می‌شود و شاید به‌جرئت بتوان گفت که گاهی شمار آن‌ها از فیلم‌­های ایرانی بیشتر است. اغلب این فیلم‌­ها دارای تصاویر و گفت‌وگوهایی است که با عُرف جامعهٔ ما ناسازگار است. مسئولان پخش فیلم نیز به‌جهت جلوگیری از تأثیر فرهنگی این تصاویر و گفت‌وگوها دستورالعمل­‌هایی جهت سانسور فیلم‌های خارجی تدوین نموده‌اند. اما این دستورالعمل‌ها گاه بیش‌ از حد سختگیرانه است به‌نحوی که زیان آن از منفعت آن بیشتر است. در شرایطی که بیننده به‌راحتی می­‌تواند فیلم­‌های خارجی را بدون سانسور از راه‌های دیگر تماشا کند، عاقلانه نیست رسانهٔ ملی اعتماد بینندهٔ خود را که سرمایهٔ اوست از دست بدهد و او را به‌سمت کانال‌های دیگر بفرستد. البته سانسور به‌ویژه در امور فرهنگی امری ضروری است ولی مسئله بر سر حدوحدود آن است. گاه سانسور از حد یک تصویر یا یک واژه فراتر رفته و به تغییرات اساسی در محتوای فیلم منجر می­‌شود. گاه هم سانسور با تغییر داستان یا بخش‌هایی از آن انسجام منطقی فیلم را به‌ هم می‌زند. در مواردی هم سانسور از ملاحظات فرهنگی و اجتماعی فراتر رفته و شکل سیاسی و ایدئولوژیک به خود می­‌گیرد. وقتی فیلمی برای پخش نیاز به سانسور اساسی دارد، شاید بهترین راه این است که کل فیلم را سانسور کنیم، یعنی اصلاً آن را نشان ندهیم چون با سانسور سنگین روی فیلم هم حقوق مؤلف نقض می‌شود و هم حق بیننده که خیال می­‌کند آنچه می­‌بیند برابر با اصل است.