در رسانة ملی روزانه چندین فیلم خارجی از شبکه‌­های مختلف پخش می‌شود و شاید به جرأت بتوان گفت که گاهی شمار آنها از فیلم­های ایرانی بیشتر است. اغلب این فیلم­ها دارای تصاویر و گفت­‌و­گوهایی است که با عرف جامعة ما ناسازگار است. مسئولان پخش فیلم نیز به جهت جلوگیری از تأثیر فرهنگی این تصاویر و گفت‌وگوها دستورالعمل­‌هایی جهت سانسور فیلم‌های خارجی تدوین نموده‌­اند. اما این دستورالعمل‌ها گاه بیش‌ازحد سختگیرانه است به‌نحوی که زیان آن از منفعت آن بیشتر است. در شرایطی که بیننده به‌راحتی می­‌تواند فیلم­‌های خارجی را بدون سانسور از راه‌های دیگر تماشا کند، عاقلانه نیست رسانة ملی اعتماد بینندة خود را که سرمایة اوست از دست بدهد و او را به سمت کانال‌های دیگر بفرستد. البته سانسور به‌ویژه در امور فرهنگی امری ضروری است ولی مسئله بر سر حد و حدود آن است. گاه سانسور از حد یک تصویر یا یک واژه فراتر رفته و به تغییرات اساسی در محتوای فیلم منجر می­‌شود. گاه هم سانسور با تغییر داستان یا بخش‌هایی از آن انسجام منطقی فیلم را به‌هم می‌­زند. در مواردی هم سانسور از ملاحظات فرهنگی و اجتماعی فراتر رفته و شکل سیاسی و ایدئولوژیک به خود می­‌گیرد. وقتی فیلمی برای پخش نیاز به سانسور اساسی دارد، شاید بهترین راه این است که کل فیلم را سانسور کنیم، یعنی اصلاً آن را نشان ندهیم چون با سانسور سنگین روی فیلم هم حقوق مؤلف نقض می‌شود و هم حق بیننده که خیال می­‌کند آنچه می­‌بیند برابر با اصل است.