با ظهور فیلم‌های ناطق در دههٔ ۲۰ میلادی، استودیوهای فیلم‌سازی آمریکایی متوجه شدند که برای کسب سود بیشتر باید بتوانند محصولات خود را در دیگر کشورها به فروش برسانند. ولی مشکل این بود که فیلم‌های ناطق پُر از گفت‌وگو بود و مردم کشورهای دیگر آن‌قدر با زبان انگلیسی آشنایی نداشتند که بتوانند از گفت‌وگوها سر دربیاورند. در نتیجه فکر تولید محصولات چندزبانه مطرح گردید. از یک فیلم نسخه‌هایی چندزبانه با بازیگرانی از کشورهای مختلف تولید می‌کردند ولی این‌ کار ازنظر اقتصادی و حرفه‌ای چندان موفق نبود و لذا این شیوه را کاملاً کنار گذاشتند (گامبیه، ۲۰۰۳). در دههٔ ۳۰ میلادی، دو شیوهٔ جدید، یعنی دوبله و زیرنویس، به‌ کار‌ گرفته شد و کشورهای مختلف بسته به سیاست‌های کلان یا سرانهٔ بودجهٔ خود یکی از این دو شیوه را برگزیدند. کشورهای کوچک‌تر مانند دانمارک و پرتغال یا کشورهای اسکاندیناوی برای کاهش هزینه‌های خود شیوهٔ ارزان‌تر یعنی زیرنویس‌ را انتخاب کردند. کشورهای بزرگ‌تر مانند آلمان، ایتالیا، اسپانیا و فرانسه ترجیح دادند از دوبله استفاده کنند، چون دوبله ابزار مناسبی برای حفظ برتری زبان ملی و البته فاشیسم و سانسور بود (اوکونل، ۲۰۰۷؛ دانان، ۱۹۹۱).