با ظهور فیلم‌های ناطق در دهة 20 میلادی، استودیوهای فیلم‌سازی آمریکایی متوجه شدند که برای کسب سود بیشتر باید بتوانند محصولات خود را در دیگر کشورها به فروش برسانند. ولی مشکل این بود که فیلم‌های ناطق پر از گفت‌وگو بود و مردم کشورهای دیگر آن‌قدر با زبان انگلیسی آشنایی نداشتند که بتوانند از گفت‌وگوها سر در بیاورند. درنتیجه فکر تولید محصولات چندزبانه مطرح گردید. از یک فیلم نسخه‌هایی چندزبانه با بازیگرانی از کشورهای مختلف تولید می‌کردند ولی این‌کار ازنظر اقتصادی و حرفه‌ای چندان موفق نبود و لذا این شیوه را کاملاً کنار گذاشتند (گامبیه، 2003). در دهة 30 میلادی، دو شیوة جدید، یعنی دوبله و زیرنویس، به‌کار‌گرفته شد و کشورهای مختلف بسته به سیاست‌های کلان یا سرانة بودجة خود یکی از این دو شیوه را برگزیدند. کشورهای کوچک‌تر مانند دانمارک و پرتغال یا کشورهای اسکاندیناوی برای کاهش هزینه‌های خود شیوة ارزان‌تر یعنی زیرنویس‌ را انتخاب کردند.کشورهای بزرگ‌تر مانند آلمان، ایتالیا، اسپانیا و فرانسه ترجیح دادند از دوبله استفاده کنند، چون دوبله ابزار مناسبی برای حفظ برتری زبان ملی و البته فاشیسم و سانسور بود (اوکونل، 2007؛ دانان، 1991).