مایلم سخن خود را با گفته‌ای از سمویل جانسن آغاز کنم تا ادای دینی باشد به همهٔ لغت‌نامه‌نویسانِ همهٔ زبان‌های بشری و ازجمله موضوع سخن من، کریم امامی. سمویل جانسون، دیباچهٔ لغت‌نامهٔ خود را چنین آغاز می‌کند:

تقدیر کسانی که در زندگی به کارهای پَست اشتغال دارند این است‌ که مدام از شر بترسند و امیدی به خیر نداشته باشند، مدام در معرض انتقاد باشند بی‌آنکه توقع تحسین داشته باشند، مدام به‌دلیل اشتباهاتشان بی‌حرمت و به‌دلیل غفلت‌هایشان تنبیه شوند و اگر توفیقی هم کسب می‌کنند کسی زبان به ستایششان نگشاید و تلاششان را بی‌پاداش بگذارد.

ازجمله چنین افرادی لغت‌نامه‌نویسان هستند، کسانی‌ که مردم آنان را نه طلبهٔ علم بلکه بردهٔ علم می‌شمارند، پیش‌قراولان ادبیات، کسانی که محکومند به اینکه فضولات و موانع را از سر راه نبوغ و دانش بردارند، و راه را برای پیروزی و افتخار باز کنند بی‌آنکه کسی بر این موجود فروتن و زحمتکش که باعث پیشرفتشان شده لبخندی نثار کند. هر نویسنده‌ای امید دارد تحسینش کنند اما لغت‌نامه‌نویس فقط امیدوار است مذمتش نکنند ولی حتی این پاداش منفی هم کمتر نصیب کسی می‌شود. انقلاب مشروطه اگرچه ازنظر سیاسی به هدف خود نرسید، می‌توان گفت سرآغاز رنسانسی فرهنگی در ایران بود. شاید یکی از مهم‌ترین دستاوردهای فرهنگی انقلاب مشروطه توجه به زبان فارسی به‌ویژه فارسی گفتاری است، موضوعی که از همان دورهٔ مشروطه تا به امروز دل‌مشغولی بسیاری از بزرگان ادب بوده است.