مایلم سخن خود را با گفته‌ای از سمویل جانسن آغاز کنم تا ادای دینی باشد به همة لغت‌نامه‌نویسان همة زبان‌های بشری و از جمله موضوع سخن من، کریم امامی. سمویل جانسون، دیباچة لغت‌نامة خود را چنین آغاز می‌کند:

تقدیر کسانی که در زندگی به کارهای پست اشتغال دارند این است‌که مدام از شر بترسند و امیدی به خیر نداشته باشند، مدام درمعرض انتقاد باشند بی‌آنکه توقع تحسین داشته باشند، مدام به‌دلیل اشتباهاتشان بی‌حرمت و به‌دلیل غفلت‌هایشان تنبیه شوند و اگر توفیقی هم کسب می‌کنند کسی زبان به ستایششان نگشاید و تلاششان را بی‌پاداش بگذارد. ازجمله چنین افرادی لغت‌نامه‌نویسان هستند، کسانی‌که مردم آنان را نه طلبة علم بلکه بردة علم می‌شمارند، پیش‌قراولان ادبیات، کسانی که محکومند به اینکه فضولات و موانع را از سر راه نبوغ و دانش بردارند، و راه را برای پیروزی و افتخار باز کنند بی‌آنکه کسی بر این موجود فروتن و زحمتکش که باعث پیشرفتشان شده لبخندی نثار کند. هرنویسنده‌ای امید دارد تحسینش کنند اما لغت‌نامه‌نویس فقط امیدوار است مذمتش نکنند ولی حتی این پاداش منفی هم کمتر نصیب کسی می‌شود. انقلاب مشروطه اگرچه از نظر سیاسی به هدف خود نرسید، می‌توان گفت سرآغاز رنسانسی فرهنگی در ایران بود. شاید یکی از مهم‌ترین دستاوردهای فرهنگی انقلاب مشروطه توجه به زبان فارسی به‌ویژه فارسی گفتاری است، موضوعی که از همان دورة مشروطه تا به امروز دلمشغولی بسیاری از بزرگان ادب بوده است.