به‌دلیل افزایش مهاجرت و پیشرفت صنعت و تکنولوژی، امروزه چندزبانی و چندفرهنگی ویژگی بیشتر جوامع مدرن شده است. فیلم‌سازان از گذشته تا کنون به مقولۀ چندزبانی و چندفرهنگی پرداخته‌اند و این موضوع در طول تاریخ سینما از دهۀ بیست میلادی تا عصرحاضر همواره موردتوجه برخی از فیلم‌سازان بوده است (دوایر، 2005). سینتاس (2011) فیلم‌ چندزبانه را اثری می‌داند که در آن شخصیت‌ها به بیشتر از یک زبان صحبت می‌کنند (ص. 215). وی معتقد است در تاریخ سینما فیلم‌سازان به‌ندرت سراغ تولید چنین آثاری رفته‌اند زیرا از منظر سیاسی برخی دولت‌ها نسبت به زبان ملی کشور خود تعصب دارند و اجازه نمی‌دهند محصولات فرهنگی به زبانی جز زبان ملی تولید و عرضه شوند؛ از طرفی دیگر از نظر تجاری فیلم‌های چندزبانه برای مترجمان چالش‌برانگیز است و مانع از ترجمه و نشر سریع اثر می‌شود (ص. 216). سینتاس (2011) می‌گوید زبان‌ها درحقیقت نمودی از مرزهای جغرافیایی و سیاسی هستند و ابعاد اجتماعی، فرهنگی و وجودی انسان‌ها را تعیین می‌کنند. فیلم‌سازان با به‌تصویر‌کشیدن شخصیت‌هایی که زبان مشترک و غیرمشترک دارند به قدرت متناقض زبان عینیت می‌بخشند؛ زبان می‌تواند میان مردم اسباب وحدت و هم تفرقه باشد؛ اگر بین انسان‌ها مشترک باشد موجب درک و اگر نباشد سبب درد می‌گردد! که این خود اشاره‌ای است به داستان برج بابل که روایتی است از غضب خداوند نسبت به غرور انسان‌ها که درنهایت منجر به پدیدآمدن زبان‌های گوناگون و درنتیجه تفرقۀ میان انسان‌ها شد. نداشتن زبان مشترک بیش از هرچیز از این حقیقت پرده برمی‌دارد که متفاوت و متمایز‌بودن همچون حایلی انسان‌ را غریب و دور از دیگران ‌می‌کند. حس گسستگی از هرآنچه که با روح و جان آدمی عجین شده‌ و مواجه‌شدن با هرآنچه که حس دیگری و بیگانگی را به بیننده القا می‌کند اهداف عمده‌ای هستند که اغلب فیلم‌سازان با ساختن فیلم‌های چندزبانه دنبال می‌کنند (ص. 216). سینتاس (2011، ص. 216) به‌نقل از کیارو (2007) به جنبۀ کُمیک و مضحک سوءتفاهم میان شخصیت‌ها اشاره می‌کند که اغلب چاشنی فیلم‌های چندزبانه است.