به‌دلیل افزایش مهاجرت و پیشرفت صنعت و تکنولوژی، امروزه چندزبانی و چندفرهنگی ویژگی بیشتر جوامع مدرن شده است. فیلم‌سازان از گذشته تاکنون به مقولۀ چندزبانی و چندفرهنگی پرداخته‌اند و این موضوع در طول تاریخ سینما از دهۀ بیست میلادی تا عصر حاضر همواره مورد توجه برخی از فیلم‌سازان بوده است (دوایر، ۲۰۰۵).

سینتاس (۲۰۱۱) فیلم‌ چندزبانه را اثری می‌داند که در آن شخصیت‌ها به بیشتر از یک زبان صحبت می‌کنند (ص. ۲۱۵). وی معتقد است در تاریخ سینما فیلم‌سازان به‌ندرت سراغ تولید چنین آثاری رفته‌اند زیرا از منظر سیاسی برخی دولت‌ها نسبت به زبان ملی کشور خود تعصب دارند و اجازه نمی‌دهند محصولات فرهنگی به زبانی جز زبان ملی تولید و عرضه شوند؛ ازطرفی‌دیگر ازنظر تجاری فیلم‌های چندزبانه برای مترجمان چالش‌برانگیز است و مانع از ترجمه و نشر سریع اثر می‌شود (ص. ۲۱۶). سینتاس (۲۰۱۱) می‌گوید زبان‌ها در حقیقت نمودی از مرزهای جغرافیایی و سیاسی هستند و ابعاد اجتماعی، فرهنگی و وجودی انسان‌ها را تعیین می‌کنند. فیلم‌سازان با به‌ تصویر‌ کشیدن شخصیت‌هایی که زبان مشترک و غیرمشترک دارند به قدرت متناقض زبان عینیت می‌بخشند؛ زبان می‌تواند میان مردم اسباب وحدت و هم تفرقه باشد؛ اگر بین انسان‌ها مشترک باشد موجب درک و اگر نباشد سبب درد می‌گردد! که این خود اشاره‌ای است به داستان برج بابل که روایتی است از غضب خداوند نسبت به غرور انسان‌ها که در نهایت منجر به پدید آمدن زبان‌های گوناگون و در نتیجه تفرقۀ میان انسان‌ها شد. نداشتن زبان مشترک بیش از هرچیز از این حقیقت پرده برمی‌دارد که متفاوت و متمایز‌ بودن همچون حایلی انسان‌ را غریب و دور از دیگران ‌می‌کند. حس گسستگی از هرآنچه که با روح و جان آدمی عجین شده‌ و مواجه‌ شدن با هرآنچه که حس دیگری و بیگانگی را به بیننده القاء می‌کند اهداف عمده‌ای هستند که اغلب فیلم‌سازان با ساختن فیلم‌های چندزبانه دنبال می‌کنند (ص. ۲۱۶). سینتاس (۲۰۱۱، ص. ۲۱۶) به‌ نقل از کیارو (۲۰۰۷) به جنبۀ کُمیک و مضحک سوءتفاهم میان شخصیت‌ها اشاره می‌کند که اغلب چاشنی فیلم‌های چندزبانه است.