ژرار ژنت، نظریه‌پردازِ ساختار‏گرای فرانسوی معاصر، از دیدگاه متفاوتی به مسئلۀ ترجمه‌ناپذیری شعر نگریسته است. او با ارائۀ تعریف تازه‌ای از شعر، گسست قطعی میان نثر و شعر را به پرسش گرفته و، به‌جای آن، به تعبیری، به وجود پیوستار شعر- نثر قائل شده است. بر این اساس، آنچه را دربارۀ ترجمه‌ناپذیری شعر گفته شده است می‌توان با مراتب و درجاتی در مورد نثر، به‌ویژه نثر ادیبانه‌ای که به شعر پهلو می‌زند، نیز صادق دانست. در نتیجه، او بر این باورست که به‌جای فرق‌ گذاشتن میان متون ترجمه‌پذیر و متون ترجمه‌ناپذیر، بهتر است میان متونی که از کاستی‌های ناگزیرِ ترجمه آسیب می‌بینند (متون ادبی) و متونی که از آن‌ها آسیب نمی‌پذیرند فرق گذاریم.