ژرار ژنت، نظریه‌پرداز ساختار‏گرای فرانسوی معاصر، از دیدگاه متفاوتی به مسئلۀ ترجمه‌ناپذیری شعر نگریسته است. او با ارائۀ تعریف تازه‌ای از شعر، گسست قطعی میان نثر و شعر را به پرسش گرفته و، به‌جای آن، به تعبیری، به وجود پیوستار شعر- نثر قائل شده است. بر این اساس، آنچه را دربارۀ ترجمه‌ناپذیری شعر گفته شده است می‌توان با مراتب و درجاتی در مورد نثر، به‌ویژه نثر ادیبانه‌ای که به شعر پهلو می‌زند، نیز صادق دانست. درنتیجه، او بر این باورست که به‌جای فرق‌گذاشتن ميان متون ترجمه‌پذير و متون ترجمه‌ناپذير، بهتر است ميان متونی که از کاستی‌های ناگزيرِ ترجمه آسيب می‌بينند (متون ادبی) و متونی که از آنها آسيب نمی‌پذيرند فرق گذاريم.