۱. ورود سینما به ایران

هم‌زمان با اختراع دوربین‌ِ فیلم‌برداری یا همان دستگاه سینماتوگراف، یک نمونه از آن در عصر قاجار به ایران وارد شد. این چراغِ جادو را مظفرالدین‌شاه در بازگشت از فرانسه در اوایل دههٔ ۱۲۸۰ شمسی به ایران آورد. در سال ۱۲۸۳ میرزا‌ابراهیم‌خانِ صحاف‌باشی اولین سالن نمایش را در خیابان چراغ گاز تهران برای نمایش عمومی و تجاری فیلم افتتاح می‌کند. فیلم‌های به‌نمایش‌درآمده فیلم‌های صامتِ کمدی یا خبریِ کوتاه (کمتر از ۱۰ دقیقه) بودند که از روسیه وارد می‌شدند و تماشاچیانِ این فیلم‌ها نوعاً افرادی از طبقات بالای جامعه بودند (مهرابی، ۱۳۶۳). مکان نمایش میرزا‌ابراهیم‌خان سالن بسیار بلندی بود و کف آن هم با زیلو فرش شده بود و مردم به‌هنگام تماشا روی زمین می‌نشستند. فردی در کنار پردهٔ ‌نمایش قرار می‌گرفت تا داستان فیلم را برای مردم روایت کند، درست شبیه پرده‌خوان‌ها یا نقالان قهوه‌خانه‌ها (ایثاری، ۱۹۷۹). این سالن سینما بیش از دو ماه عمر نکرد چون شیخ‌فضل‌الله نوری با پخش فیلم‌های غربی که پوشش زنان در آن نامناسب بود مخالفت کرد. دلیل دیگر، عضویت ابراهیم‌خان در انجمن مخفی و تلاش برای انجام اصلاحات در حکومت (مشروطه‌خواهی) بود. در نهایت، به‌دلیل مسائل سیاسی و مذهبی تماشاخانه را تعطیل می‌کنند و خود او را به هند تبعید می‌کنند (نفیسی، ۲۰۱۱).