همزمان با اختراع دوربین‌ فیلمبرداری یا همان دستگاه سینماتوگراف، یک نمونه از آن در عصر قاجار به ایران وارد شد. این چراغ جادو را مظفرالدین‌شاه در بازگشت از فرانسه در اوایل دهة 1280 شمسی به ایران آورد. در سال 1283 میرزا‌ابراهیم‌خان صحاف‌باشی اولین سالن نمایش را در خیابان چراغ گاز تهران برای نمایش عمومی و تجاری فیلم افتتاح می‌کند. فیلم‌های به‌نمایش‌درآمده فیلم‌های صامت کمدی یا خبری کوتاه (کمتر از 10 دقیقه) بودند که از روسیه وارد می‌شدند و تماشاچیان این فیلم‌ها نوعاً افرادی از طبقات بالای جامعه بودند (مهرابی، 1363). مکان نمایش میرزا‌ابراهیم‌خان سالن بسیار بلندی بود و کف آن هم با زیلو فرش شده بود و مردم به هنگام تماشا روی زمین می‌نشستند. فردی در کنار پردة ‌نمایش قرار می‌گرفت تا داستان فیلم را برای مردم روایت کند، درست شبیه پرده‌خوان‌ها یا نقالان قهوه‌خانه‌ها (ایثاری، 1979). این سالن سینما بیش از دوماه عمر نکرد چون شیخ‌فضل‌الله نوری با پخش فیلم‌های غربی که پوشش زنان در آن نامناسب بود مخالفت کرد. دلیل دیگر، عضویت ابراهیم‌خان در انجمن مخفی و تلاش برای انجام اصلاحات در حکومت (مشروطه‌خواهی) بود. درنهایت، به‌دلیل مسائل سیاسی و مذهبی تماشاخانه را تعطیل می‌کنند و خود او را به هند تبعید می‌کنند (نفیسی، 2011).