اومبرتو اکو (۱۹۳۲- ۲۰۱۶) نشانه‌شناس، فیلسوف و رمان‌نویسِ معروف ایتالیایی، یکی از بنیان‌گذاران نشانه‌شناسی فرهنگی در قرن بیستم است. وی ده‌ها کتاب، صدها مقاله و ۵ رمان نوشته ‌است. باوجوداین، اکو عمدهٔ شهرتش را مرهون رمانش نام گل سرخ (۱۹۸۰) است، اثری که در آن قصه، نشانه‌شناسی، تحلیل کتاب مقدس، مطالعات قرون وسطی و نظریهٔ ادبی در هم آمیخته شده است. از مهم‌ترین آثار وی در زمینهٔ نقد ادبی و نشانه‌شناسی می‌توان اثر باز (۱۹۶۲)، نظریهٔ نشانه‌شناسی (۱۹۷۵)، نقش خواننده (۱۹۷۹) ، نشانه‌شناسی و فلسفهٔ زبان (۱۹۸۴) و محدودیت‌های تفسیر (۱۹۹۰) را نام برد. وی همچنین دو کتاب دربارهٔ ترجمه چاپ کرده است که عبارت‌اند از: تجربیات ترجمه (۲۰۰۰) و موش خانگی یا موش صحرایی: ترجمه به‌مثابهٔ مذاکره (۲۰۰۳). اگرچه در این نوشتار بیشتر معرفی آراء اکو در حوزهٔ ترجمه مورد نظر بوده، اما به‌جهتِ اهمیت روش هرمنوتیکی و نشانه‌شناسی تفسیری وی در درک ترجمه -به‌مثابهٔ نوعی تفسیر عینیت‌یافته- اشاره به برخی از دیدگاه‌های وی در حوزهٔ نشانه‌شناسی و تفسیر ضروری است.