ترجمۀ ادبیات داستانی آمریکا به فارسی، چه در قالب قصه کوتاه و چه در قالب رمان، به‌طور عمده از دهۀ سی خورشیدی آغاز می‌شود، در آغاز به‌صورت انفرادی، سپس به‌صورت نهادمند از طریق «بنگاه ترجمه و نشر کتاب»، «انتشارات فرانکلین» و نیز «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان»، و بعدها نیز به‌صورت انفرادی (امامی، ۱۳۷۹؛ امیر فریار، ۱۳۷۹). در این میان، با توجه به این که کشف و استخراج نفت به عنوان یکی از موتورهای ایجاد و تداوم تجدد در ایران در استان خوزستان صورت گرفت، جای شگفتی ندارد که می‌بینیم در زمینه ادبیات و هنر نیز جریان‌های نوگرایی در داستان‌سرایی، شعر نو ، فیلم و سینما و تئاتر و موسیقی در این استان شکل می‌گیرد. این امر به گونه‌ای است که امروزه «مکتب جنوب»، یا «ادبیات اقلیمی جنوب» در تاریخ ادبیات معاصر ایران اصطلاحات کاملاً شناخته‌شده‌ای هستند (عابدینی، ۱۳۶۸؛ شیری، ۱۳۸۷)، هر چند این اصطلاحات نادرست‌اند چرا که خوزستان از لحاظ جغرافیایی جزء جنوب کشور نیست، بلکه جزئی است از غرب کشور، و در واقع جنوب غرب کشور. برجسته‌ترین مترجم خوزستانی (و در حال حاضر، شیخ‌المترجمین ادبیات داستانی ایران) استاد نجف دریابندری (متولد ۱۳۰۵ آبادان) است. دریابندری از دهۀ سی خورشیدی که نخستین ترجمه خود، یک گل سرخ برای امیلی اثر ویلیام فاکنر، را منتشر ساخت تا به امروز قریب شصت سال است که در کار ترجمه است. کارنامۀ وزین ترجمه‌ای وی نیازمند جستاری است خاص. بعد از ایشان باید از صفدر تقی‌زاده (متولد ۱۳۱۱ آبادان) نام برد که ایشان نیز تقریباً به همان مدت، دست‌اندرکار ترجمه ادبیات داستانی بوده‌اند.