ترجمۀ ادبیات داستانی آمریکا به فارسی، چه در قالب قصة کوتاه و چه در قالب رمان، به‌طور عمده از دهۀ سی خورشیدی آغاز می‌شود، در آغاز به‌صورت انفرادی، سپس به‌صورت نهادمند از طریق «بنگاه ترجمه و نشر کتاب»، «انتشارات فرانکلین» و نیز «کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان»، و بعدها نیز به‌صورت انفرادی (امامی، 1379؛ امیر فریار، 1379). در این میان، با توجه به این که کشف و استخراج نفت به عنوان یکی از موتورهای ایجاد و تداوم تجدد در ایران در استان خوزستان صورت گرفت، جای شگفتی ندارد که می‌بینیم در زمینة ادبیات و هنر نیز جریان‌های نوگرایی در داستان‌سرایی، شعر نو ، فیلم و سینما و تئاتر و موسیقی در این استان شکل می‌گیرد. این امر به گونه‌ای است که امروزه «مکتب جنوب»، یا «ادبیات اقلیمی جنوب» در تاریخ ادبیات معاصر ایران اصطلاحات کاملاً شناخته‌شده‌ای هستند (عابدینی، 1368؛ شیری، 1387)، هر چند این اصطلاحات نادرست‌اند چرا که خوزستان از لحاظ جغرافیایی جزء جنوب کشور نیست، بلکه جزئی است از غرب کشور، و در واقع جنوب غرب کشور. برجسته‌ترین مترجم خوزستانی (و در حال حاضر، شیخ‌المترجمین ادبیات داستانی ایران) استاد نجف دریابندری (متولد 1305 آبادان) است. دریابندری از دهۀ سی خورشیدی که نخستین ترجمة خود، یک گل سرخ برای امیلی اثر ویلیام فاکنر، را منتشر ساخت تا به امروز قریب شصت سال است که در کار ترجمه است. کارنامۀ وزین ترجمه‌ای وی نیازمند جستاری است خاص. بعد از ایشان باید از صفدر تقی‌زاده (متولد 1311 آبادان) نام برد که ایشان نیز تقریباً به همان مدت، دست‌اندرکار ترجمة ادبیات داستانی بوده‌اند.