نظریهٔ لارنس ونوتی دربارهٔ ترجمه تحت عنوان «دوگانهٔ غرابت‌زدایی / آشنایی‌زدایی» که شرح آن در کتابِ مهم او به نام ناپیدایی مترجم آمده، از زمان ابداع آن همیشه مطرح بوده ولی مثل بسیاری از مفاهیم دیگر، هرکسی از ظن خود یار آن‌ شده است. دو­گانهٔ ونوتی را گاه با دوگانهٔ نیومارک یعنی ترجمهٔ معنایی / ترجمهٔ ارتباطی یکی دانسته‌اند و گاه با دوگانهٔ نایدا، یعنی تعادل پویا / تعادل صوری. خیلی‌ها تصور می‌کنند اگر لفظ‌به‌لفظ ترجمه کنیم و عناصر فرهنگ خارجی را وارد زبان مقصد کنیم، ترجمهٔ ما می‌شود آشنایی‌زدا، و برعکس، اگر ترجمه را به زبانی روان و سلیس بنویسیم و عناصر غیرخودی را تا حد امکان کم کنیم، ترجمهٔ ما می‌شود غرابت‌زدا. مثلاً حتیم و میسون (۱۹۹۷: ۱۲۳) در توضیح روش «مداخلهٔ حداقلی» که نزدیک به همان ترجمهٔ لفظ‌به‌لفظ است، می‌گویند در این روش «مترجم ویژگی‌های متن مبدأ را کاملاً حفظ کرده و باج به خواننده نمی‌دهد، این همان چیزی است که ونوتی […] ترجمهٔ آشنایی‌زدا می‌نامد». از این نقل‌قول کاملاً مشخص است که آن‌ها وجود ویژگی‌های زبانی متن اصلی در ترجمه را آشنایی‌زدایی می‌دانند.