نظریة لارنس ونوتی دربارة ترجمه تحت عنوان «دوگانة غرابت زدایی/آشنایی زدایی» که شرح آن در کتاب مهم او به نام ناپیدایی مترجم آمده، از زمان ابداع آن همیشه مطرح بوده ولی مثل بسیاری از مفاهیم دیگر، هر کسی از ظن خود یار آن‌ شده است. دو­گانة ونوتی را گاه با دوگانة نیومارک یعنی ترجمة معنایی/ترجمة ارتباطی یکی دانسته اند و گاه با دوگانة نایدا، یعنی تعادل پویا/تعادل صوری. خیلی ها تصور می کنند اگر لفظ به لفظ ترجمه کنیم و عناصر فرهنگ خارجی را وارد زبان مقصد کنیم، ترجمة ما می شود آشنایی زدا، و برعکس، اگر ترجمه را به زبانی روان و سلیس بنویسیم و عناصر غیرخودی را تا حد امکان کم کنیم، ترجمة ما می شود غرابت زدا. مثلاً حتیم و میسون (1997: 123) در توضیح روش «مداخلة حداقلی» که نزدیک به همان ترجمة لفظ به لفظ است، می گویند در این روش «مترجم ویژگی های متن مبدأ را کاملاً حفظ کرده و باج به خواننده نمی دهد، این همان چیزی است که ونوتی […] ترجمة آشنایی زدا می نامد». از این نقل قول کاملاً مشخص است که آن ها وجود ویژگی های زبانی متن اصلی در ترجمه را آشنایی زدایی می دانند.