چاپ اول، مشهد، ۱۳۸۱ش؛ ۴ جلد

آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهش‌های اسلامی

تهیه و تنظیم: موسی‌الرضا باشتنی، میهن فضائلی جوان، عباس کیهانفر

زیرنظر سید محسن ناجی نصرآبادی

ترجمه در زبان فارسی قدمتی به درازنای تاریخ و تمدن دارد. در دوران پس‌از اسلام، مترجمان با برگردان قرآن کریم به فارسی، آغازگر ترجمه در دوران جدید بودند. گرچه ترجمه در این مرحله شکل نظام‌مندی نداشت، اما ضرورت داشت که تودهٔ مردم برای آشنایی با کتاب مقدسی که به آن ایمان آورده بودند مفاهیمی را دریابند. افزون بر ترجمهٔ قرآن، ترجمهٔ احادیث نبوی نیز دست‌مایهٔ کار مترجمان قرار گرفت. شهاب‌الاخبار قاضی قضاعی شامل کلمات و سخنان قصار حضرت پیامبر (ص) در قرن ششم به فارسی برگردانده شد. در سده‌های بعد نیز بسیاری از آثار علمی و عقیدتی به زبان فارسی ترجمه شد. ابوسعید حسن شفیعی سبزواری کتاب‌های کشف‌الغمه و بهجه‌المباهج و مصابیح‌القلوب را به فارسی برگرداند. در دوران تسلّط مغولان بر ایران نیز خواجه رشید فضل‌‌الله آثار پزشکی چینی را به فارسی برگرداند.