الگوی ارزیابی کیفیت ترجمهٔ جولیان هاوْس (هاوْس ۱۹۹۷؛ ۲۰۰۹، ۲۰۱۵) مبتنی بر پیش‌فرض «ترجمه به‌مثابۀ بافت‌آفرینی مجدد» بوده و در اساس بر بنیان زبان‌شناسی نقش‌گرای هلیدی استوار گردیده است. برخلاف اغلب رویکردهای ارزیابی/ نقد ترجمه، الگوی پیشنهادی هاوْس از معدود رهیافت‌هایی است که با دستاوردهای دانش زبان‌شناسی برخورد گزینشی نمی‌کند و در سطوح خُرد و کلان، یافته‌های یک نظریۀ تمام‌عیار زبانی را به خدمت می‌گیرد. الگوی هاوْس از سطح متن آغاز می‌شود اما به‌تناوب از مرزهای محصور متن گذر کرده و به‌صورتی نظام‌مند روابط متقابل میان مؤلفه‌های متنی و بافتی را صورت‌بندی می‌کند. در عین حال، به نظر می‌رسد الگوی یادشده به تناسبِ تحولات چشمگیر نظریۀ ترجمه تکامل نیافته و برای پاسخ به نیازهای تحلیلی ترجمه در مقطعی که مطالعات ترجمه گام به پارادایم نوین «چرخش ایدئولوژیکی» گذاشته است، نیازمند اِعمال تعدیلاتی اساسی است. نوشتار حاضر به بهانۀ انتشار کتاب جدید هاوْس با عنوان «ارزیابی کیفیت ترجمه: گذشته و حال» (هاوْس، ۲۰۱۵) و با هدف بازخوانی انتقادیِ وضعیت دیروز و امروز الگوی یادشده به رشتۀ تحریر درآمده و بر ضرورت انکارناپذیر بازنگری و به‌روزرسانی آن تأکید خواهد داشت.