سه نوع ترجمه وجود دارد. نوع اول ما را بر اساس معیارهای خودمان با کشور بیگانه آشنا می‌کند؛ نثری ساده برای نیل به این هدف بهترین گزینه است. نثر به خودی خود و در خود بهترین شیوه برای معرفی است: ویژگی‌های هر نوع هنر شعری را یکسره بی‌اثر می‌کند و حتی پرجوش‌وخروش‌ترین امواجِ شور و اشتیاقِ شاعرانه را به آبی راکد و ساکت تقلیل می‌دهد. در گرماگرم احساس وطنی ملی، در زندگی روزمره‌مان و بدون فهمیدن اینکه چه بر ما می‌رود، ترجمه با نثر ساده ما را به‌واسطه‌ی شکوهی بیگانه شگفت‌زده می‌کند. ترجمه این کار را با عطای حال‌وهوایی ناب‌تر [از زبان خودمان] انجام می‌دهد و حقیقتاً تعالی‌مان می‌بخشد. هر بار که ترجمه‌ی لوتر از کتاب مقدس را می‌خوانیم تأثیری چنین بر ما می‌گذارد.