در ادامۀ رشته مقاله‌هایی دربارۀ سبک مترجمان برجستۀ معاصر، در این شماره به بررسی تحلیلی سبک فرنگیس نمازی (شادمان) می‌پردازیم. هدف از این رشته مقاله‌ها، یافتن پاسخ به این سؤالات است که این مترجمان، به استناد ترجمه‌هایشان، در ذهن خود چه تعریفی از ترجمه و سبک داشته‌اند و مفهوم وفاداری به نویسنده را چگونه تفسیر می‌کرده‌اند و در نهایت بین زبان فارسی و زبان نویسنده، بین متن ترجمه‌شده و متن تألیفی چه نسبتی برقرار می‌کرده‌اند.