دهۀ چهل را به‌حق دهۀ طلایی ادبیات و هنر در ایران می‌دانند. امروز رازهای طلایی‌بودن این دهه بر ما پوشیده نیست. در این دهه، حداقل در حوزۀ ترجمه شاهد کیفیت و کمیت چشمگیری هستیم که در دهۀ قبل از آن سابقه نداشت و در دهه‌های پس از آن هم، به نسبت جمعیت باسواد کشور، بی‌مانند است. شاید یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این دهه که باعث رونق ترجمه شده بود این بود که مرز میان نویسنده و مترجم مرز روشنی نبود. بسیاری از نویسندگان مترجم بودند و بسیاری از مترجمان نویسنده بودند؛ درواقع دو صنف کاملاً متمایز مترجم و نویسنده نداشتیم؛ هر نویسنده که می‌توانست ترجمه‌کند ترجمه هم می‌کرد و هر مترجمی که می‌توانست بنویسد می‌نوشت. ترجمه از ادبیات جدا نبود؛ ادبیات تألیفی و ترجمه‌ای کارکرد واحدی داشتند، همچنان که در هم تأثیر متقابل می‌گذاشتند.