مایلم سخن خود را با این دعا آغاز کنم: خداوند رحمت کند آن کس را که می داند چه می گوید. به که می گوید و چگونه می گوید. این دعا را برای ادای دین به استاد گرامی جناب آقای دکتر محمدرضا باطنی خواندم که با وجود کسالت در جمع ما حاضر شدند و با حضور خود به جمع ما اعتبار بخشیدند. ان شاء الله استاد سالها همچنان در سنگر فرهنگ نویسی و زبان شناسی فعال باشند و به همه علاقه مندان پشت گرمی بدهند.

ادعایی که خواندم، حاوی دستورالعمل اخلاقی موجزی است که بیش از همه به کار سخنرانان و نویسندگان و مترجمان و معلمان می آید. این دعا را از منش علمی دکتر باطنی الهام گرفته ام. همکاران و دانشجویان دکتر باطنی بر این نکته اتفاق نظر دارند که ایشان ذهن رو شنی دارند و می کوشند مطلبی را که می خوانند به خوبی درک کنند و چون خوب درک کردند به ساده ترین و روشن ترین صورت آن را به دانشجو انتقال بدهند. دو آفت بزرگ معلمی در دانشگاه فریب خود و فریب دانشجوست. برای اینکه بدانیم چه می دانیم و چه نمی دانیم، باید با خود صادق باشیم و اگر با مخاطب هم صادق باشیم. می دانیم چه بگوییم و چگونه بگوییم