یکی از مشکلاتی که مترجمان، بویژه مترجمان آثار ادبی، با آن سر و کار دارند، استفاده ی نویسنده از گویش (dialect) و لهجه (accent) در این متون است. از آنجا که گویش (یا لهجه)، در مواردی که آگاهانه و به قصد در متنی به کار گرفته شده باشد، بخشی از ویژگی های سبکی متن را تشکیل می دهد و اطلاعات زیادی در باره ی شخصیت گوینده به دست می دهد، مترجم امین نمی تواند به سادگی از کنار آن بگذرد و متنی را که نویسنده به ضرورت شخصیت پردازی با فضاسازی با گویشی خاص نوشته، با زبانی خنثی و متعارف به زبان مقصد ترجمه کند. در این مقاله سعی شده است، ضمن بررسی پیشینه ی این موضوع در ترجمه پژوهی غرب و ایران، به مسائل و مشکلات آن نگاهی افکنده شود و در پایان بازتاب آن در یک اثر ترجمه شده مورد بررسی قرار گیرد.