۱. مقدمه
تمام کسانی که به نوعی با ترجمه سر و کار دارند به این نکته واقفند که بر پایه دیدگاهی سنتی همواره و به میان مترجم و فرهنگ دو زبانه رابطه ای یک سویه و نابرابر تلقی می شود؛ متر جم به عنوان کاربر در برخورد با واژه یا اصطلاحی نا آشنا در متن مبدأ (source text) ناچار است به یک یا چند فرهنگ دو زبانه عمومی یا تخصصی مراجعه کند و مناسبترین معادل را برای آن واژه یا اصطلاح انتخاب کند.از این دیدگاه مترجم مصرف کننده ای است نامطنع و ناگزیر و فرهنگ دو زبانه راهنمایی است دست و دل باز و کاملا قابل اعتماد. این تصور بویژه در میان افرادی که در این عرصه دانش و تجربه کافی ندارند، چنان غالب و رایج است که هرگاه مترجمی معادلی خودساخته یا متفاوت با معادلهای پیشنهادی فرهنگهای دو زبانه انتخاب کند، معمولا کار او را نتیجه بی دقتی و حتی گاه خودنمایی می دانند.