نقدی بر کتاب سی سال ترجمه، سی سال تجربه(2)

اولین حرفی که دریابندری در این گفتگو می زند اشاره به ماجرای دعوت شدن سینکلر لوییس برای سخنرانی درباره نویسندگی است. قياس این دو موقعیت، دعوت لوییس برای سخنرانی درباره نویسندگی و دعوت دریابندری برای گفتگو درباره ترجمه، برای نشان دادن عمق نظر دریابندری در باب ترجمه بسیار گویاست. جریان از این قرار است که یکی از دانشگاههای امریکا از سینکلر لوییس (۱۹۵۱-۱۸۸۵)، نویسنده امریکایی دعوت میکند که برای جمعی علاقه مند سخنرانی کند. نوییس پشت میز خطابه می رود و می پرسد خانم ها آقایان، از میان شما چه کسانی می خواهند نویسنده شوند؟ عده ای دستشان را بلند میکنند. لوییس سپس می گوید شما که میخواهید نویسنده شوید چرا آمده اید و اینجا نشسته اید. برگردید خانه و بنشینید بنویسید، بعد هم از پشت میز خطابه پایین می آید. حقیقت این است که دریابندری با این تشبیه نظر واقعی خودش را در باب فعالیت ترجمه بیان میکند. چنانچه بخواهم این حرف را به کلاسها و دوره های آموزش ترجمه وصل کنیم باید به این نتیجه برسیم که از نگاه مترجمی کارکشته نظیر دریابندری، از طریق این گونه آموزشهای رسمی نمی توان مترجم پروراند.


بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *