در قرن سوم و چهارم هجری / نهم و دهم میلادی شهر بغداد مرکز فعالیت وسیع و جاه طلبانه ای در کار ترجمه بود: هدف برگرداندن آثار فلسفی و علمی یونانیان باستان بود به زبان عربی زبان امپراتوری نوبنیاد اسلامی. این کار که تأثیر عمیقی بر تحول اندیشه فلسفی و علمی در جهان اسلام گذاشت به تنهایی و جدا از دگرگونی های فکری و فرهنگی و قومی عظیمی که در آن زمان در منطقه در جریان بود قابل درک نیست.از مدتها پیش تر مطالعه گنجینه های یونان باستان و ترجمه آنها به زبان سریانی (زبان آرامی کهن) سنت شده بود. این سنت ادامه یافت و خلفای عباسی و دیگر حامیان علم وادب مشوق کار ترجمه شدند و مترجمان را سخاوتمندانه پاداش می دادند و حتی، طبق روایت وقایع نگاران عرب، به آنان حقوق ماهانه می پرداختند. گسترش خط وکتابت در پهنه تمدن اسلامی نیز عامل دیگری بود در جهت تشویق ترجمه آثار به زبان عربی. علاوه بر متون یونانی تعداد کثیری از متون سریانی، فارسی، سانسکریت، نیز به عربی برگردانده شد