یوکیو میشیما پنج سال پیش‌از اقدام به سپوکو (خودکشی به آیین سامورایی)، دربارهٔ دلایل خودکشی خود سرنخی به دست داده بود. او در ۱۹۶۵ طرح خود را برای نگارش یک تترالوژی (رمان چهار بخشی) اعلام کرد، رمانی که در آن میشیما به تاریخ ژاپن در سدهٔ بیستم می‌پرداخت و پس‌از آن دیگر سخنی برای گفتن نداشت. در این تترالوژی، دریای باروری، میشیما غرب را متهم می‌کند که به بهانهٔ دمکراتیک کردن و گشودن بازارهای تجاری ژاپن، فرهنگ و اخلاقیات سنتی وطنش را به انحطاط کشانده است. او در همان سال که نوشتن دریای باروری را آغاز کرد با نمایشنامهٔ مادام دو ساد زنگ خطر را برای ژاپنی‌ها به صدا درآورد. پس‌زمینهٔ نمایشنامه، انقلاب فرانسه است، انقلابی دمکراتیک که به انحطاط فرهنگ و جامعهٔ سنتی اروپای غربی شتاب می‌بخشد. ازنظر میشیما انقلاب دمکراتیک ژاپن نیز که با تجدید حکومت خاندان میجی در ۱۸۶۸ آغاز شد، فساد فرهنگ و جامعهٔ سنتی ژاپن را به دنبال داشت. این پیامد برای میشیما به‌هیچ‌روی پذیرفتنی نبود.