خزاعی‌فر: خانم امامی، گفت‌وگو را با یک سؤال همیشگی شروع می‌کنم. من اعتقاد دارم معمولاً کسی یک‌شبه میل به نوشتن پیدا نمی‌کند و تصادفاً مترجم یا نویسنده نمی‌شود. اولین نشانه‌های چنین تمایلی در دوران دبستان یا دبیرستان چگونه در شما بروز پیدا کرد؟ افراد اثرگذار در تربیت زبانی و ادبی شما چه کسانی بودند؟

امامی: در خانۀ ما خواندن و نوشتن حرف اول را می‌زد. پدرم شاعری خوش‌ذوق بود، خطی خوش داشت و خوب می­‌نوشت (دانی ز چیست بر سر من این سپید موی/ تاج ظفر ز عرصۀ پیکار زندگی). در خانه که بود کتاب از دستش نمی­‌افتاد. فکر می­‌کنم خواندن و نوشتن از خیلی کودکی برایم امری عادی و جاری بوده و ازآنجاکه کودکی منزوی و گوشه‌­گیر بودم، خواندن تنها دل‌خوشی­ و سرگرمی‌­ام شده بود.