نظریه لارنس ونوتی درباره ترجمه تحت عنوان «دوگانه غرابت زدایی/آشنایی زدایی» که شرح آن در کتاب مهم او به نام ناپیدایی مترجم آمده، از زمان ابداع آن همیشه مطرح بوده ولی مثل بسیاری از مفاهیم دیگر، هر کسی از ظن خود یار آن‌ شده است. دو­گانه ونوتی را گاه با دوگانه نیومارک یعنی ترجمه معنایی/ترجمه ارتباطی یکی دانسته اند و گاه با دوگانه نایدا، یعنی تعادل پویا/تعادل صوری. خیلی ها تصور می کنند اگر لفظ به لفظ ترجمه کنیم و عناصر فرهنگ خارجی را وارد زبان مقصد کنیم، ترجمه ما می شود آشنایی زدا، و برعکس، اگر ترجمه را به زبانی روان و سلیس بنویسیم و عناصر غیرخودی را تا حد امکان کم کنیم، ترجمه ما می شود غرابت زدا. مثلاً حتیم و میسون (۱۹۹۷: ۱۲۳) در توضیح روش «مداخله حداقلی» که نزدیک به همان ترجمه لفظ به لفظ است، می گویند در این روش «مترجم ویژگی های متن مبدأ را کاملاً حفظ کرده و باج به خواننده نمی دهد، این همان چیزی است که ونوتی […] ترجمه آشنایی زدا می نامد». از این نقل قول کاملاً مشخص است که آن ها وجود ویژگی های زبانی متن اصلی در ترجمه را آشنایی زدایی می دانند.