الگوی ارزیابی کیفیت ترجمه جولیان هاوْس (هاوْس 1997؛ 2009، 2015) مبتنی بر پیش فرض «ترجمه به مثابۀ بافت آفرینی مجدد» بوده و در اساس بر بنیان زبان شناسی نقش گرای هلیدی استوار گردیده است. بر خلاف اغلب رویکردهای ارزیابی/ نقد ترجمه، الگوی پیشنهادی هاوْس از معدود رهیافت هایی است که با دستاوردهای دانش زبان شناسی برخورد گزینشی نمی کند و در سطوح خُرد و کلان، یافته های یک نظریۀ تمام عیار زبانی را به خدمت می گیرد. الگوی هاوْس از سطح متن آغاز می شود اما به تناوب از مرزهای محصور متن گذر کرده و بصورتی نظام مند روابط متقابل میان مؤلفه های متنی و بافتی را صورت بندی می کند. در عین حال، به نظر می رسد الگوی یادشده به تناسبِ تحولات چشمگیر نظریۀ ترجمه تکامل نیافته و برای پاسخ به نیازهای تحلیلی ترجمه در مقطعی که مطالعات ترجمه گام به پارادایم نوین «چرخش ایدئولوژیکی» گذاشته است، نیازمند اِعمال تعدیلاتی اساسی است. نوشتار حاضر به بهانۀ انتشار کتاب جدید هاوْس با عنوان ارزیابی کیفیت ترجمه: گذشته و حال (هاوْس، 2015) و با هدف بازخوانی انتقادیِ وضعیت دیروز و امروز الگوی یادشده به رشتۀ تحریر درآمده و بر ضرورت انکارناپذیر بازنگری و بروزرسانی آن تأکید خواهد داشت.