از یکی از دوستان تهرانی شنیدم که فلانی گفته که ما با «باند» مترجم کار نمی‌کنیم. این حرف بیش از اینکه مرا بخنداند به تعجب واداشت. آخر ما چه هستیم که «باند» باشیم؟ ما در این مملکت نه سر پیازیم نه ته پیاز. یک گوشه‌ای برای خودمان نشسته‌ایم و دلمان خوش است که داریم کار مفیدی انجام می‌دهیم و به خیر و شرّ کسی هم کاری نداریم. البته سیب‌زمینی بی‌رگ هم نیستیم و در مسائل غیرترجمه‌ای هم برای خودمان نظری داریم، ولی نظرمان را با کارمان داخل و مخلوط نمی‌کنیم، چون می‌دانیم که اگر کار علمی و فرهنگی به حبّ ‌و بغض آلوده شد، ‌حاصلی به بار نمی‌آورد. خود من احدی را نمی شناسم که نخواهم مطلبی از ایشان در مجله چاپ شود یا نخواهم با ایشان گفت‌وگو کنم. البته ما به‌دلیل اینکه در مشهد هستیم و به‌قول حافظ، دست ما کوتاه و خرما بر نخیل، امکان ارتباط گسترده با همۀ اهالی ترجمه را نداریم، ولی این ضعف ارتباطی غیر از باندبازی است. ما در این مجلهٔ کوچکمان به قانون پیشرفتۀ مطبوعاتی ممالک مترقی یعنی قانون ضدتبعیض سخت متعهد بوده‌ایم و هستیم. البته این حرف گفتن ندارد؛ چون خوانندگانی که از قدیم با ما آشنا هستند می‌دانند که ما درِ مجله را به ‌روی همهٔ دوست‌داران ترجمه باز گذاشته‌ایم.