شکایت اصلی دانشجویان از استادان ترجمه، و به‌ویژه از استادان ترجمه‌نشناس، این است که معیار و ضابطۀ مشخص و منسجمی در ارزیابی ترجمۀ آن‌ها و ترجیح ترجمۀ یک دانشجو بر دانشجوی دیگر ندارند. هر استاد ترجمه‌ای چیزی می‌گوید و سازی می‌زند که با ساز دیگران دمساز نیست و ما نمی‌دانیم به ساز کدام استاد و به کدام ساز آن استاد برقصیم. استادی بر اصلی تأکید می‌کند و استاد دیگر آن را بیهوده یا سراپا غلط می‌داند و قلم بطلان بر آن می‌کشد. چقدر باید چوب سلیقه‌ای عمل کردن استادان را بخوریم؟

مترجمان نیز از ویراستاران چنین گلایه‌هایی دارند، با این تفاوت که خود را معمولاً در جایگاهی برابر یا بالاتر از ویراستاران می‌دانند. نبودن ملاک و سنجه‎‌ای اصولی و کاربردی در اینجا هم غالب است و این دو گروه در بیشتر موارد نمی‌توانند به زبان مشترکی برسند. اگر مترجمی با چند ویراستار، آن هم در مؤسسات مختلف، سروکار داشته باشد، چه بسا کارش به سردرگمی‌های یأس‌آور بکشد.