اصطلاح «بومی‌سازی» مدت‌هاست در مباحث مربوط به ترجمه به‌ کار می‌رود و به روشی در ترجمه اطلاق می‌شود که در تقابل با روش «غرابت‌گرایی» قرار می‌گیرد. این اصطلاح که ترجمۀ «domestication» است در مباحث نظری ترجمه تقریباً جا افتاده و پذیرفته شده، حال‌آنکه اصطلاحی غیردقیق و گمراه‌کننده است. از یک‌ سو، این اصطلاح به روش برخی مترجمان عصر قاجار اطلاق می‌شود که نام مکان‌ها و اشخاص داستان یا نمایشنامه را به فارسی تغییر می‌دادند و یا از تعبیرات و اشعار فارسی در ترجمه‌هایشان استفاده می‌کردند و یا بخش‌هایی از متن را حذف می‌کردند و احیاناً چیزهایی به متن می‌افزودند. این نوع بومی‌سازی تغییرات گل‌وگشاد و بی‌حدوحصری را شامل می‌شود که هم جنبه‌های زبانی و هم جنبه‌های فرهنگی را در بر می‌گیرد.