معناشناسی یکی از پیچیده‌ترین و مشکل‌آفرین‌ترین عرصه‌های معرفت‌شناسی است. از سه سطح آواشناسی، واژگان و نحو زبان، سطح واژگان پُر مسئله‌تر و سرکش‌تر است. موادّی که در آواشناسی با آن سر و کار داریم، شماری اصوات و ترکیباتی است که از این اصوات حاصل می‌شود. آنچه در نحو دخالت دارد نیز ساختارهایی است که هم تعداد آنها بالنّسبه محدود است و هم احتمال حضور آنها در عمل گفتن و نوشتن قابل‌پیش‌بینی است. این دو بُعد از زبان دارای نوعی «عینیّت» و «ملموسیّت» است. قضیه در مورد واژگان فرق می‌کند. واژگان مرکّب از دو بُعد است: صورت و معنا. با بُعد صورت مشکل چندانی نداریم؛ این بُعد معناست که منشأ بیشترین حجم از غوامض و بلاتکلیفی‌ها است. بُعد معنا از طرفی با ذهن و ضمیر سر و کار دارد و، از طرفی، گستره و عمق آن برای افراد مختلف یکسان و یک‌اندازه نیست.