داوود موسایی، پیش‌کسوت نشر فرهنگ در ایران

به‌درستی که همه‌چیز در ایران، همواره قائم به شخص است. اگر نبود، در دورۀ سامانیان رویکردی جدّی به زبان و ادب فراموش‌شدۀ فارسی نمی‌شد و هویّت ایرانی ازسوی امیران سامانی بازنمی‌گشت. حکیم ابوالقاسم فردوسی توسی به خلق منظومۀ جاودانی شاهنامه دست نمی‌زد. در زمان شاه‌عبّاس صفوی، هنر کاشی‌کاری، معماری و نسّاجی ایران این اندازه پیشرفت نمی‌کرد و کارگاه سلطنتی به سرپرستی هنرمند توانای زری‌باف، غیاث‌الدّین نقشبند یزدی در اصفهان بنیان نمی‌شد. در زمان میرزا تقی‌خان امیرکبیر، آن نخست‌وزیر دانشمند، دارالفنون ساخته نمی‌شد.


بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *