در سال ۱۳۶۴ به دعوت دکتر علی‌محمد حق‌شناس به مؤسسهٔ فرهنگ معاصر رفتم. قرار بر روزآمد کردن یکی از فرهنگ‌‏های انگلیسی- فارسی حییم بود. مؤسسهٔ فرهنگ معاصر آن وقت در آپارتمانی کوچک در انتهای خیابان دانشگاه، نزدیک جمهوری، قرار داشت. داوود موسایی، مدیر مؤسسه نسبتاً جوان بود، هم‌سن‌وسال خودم. او بعداز خرید قانونی حق امتیاز انتشار فرهنگ‏‌های حییم به این نتیجه رسیده بود که کافی نیست آن‌ها را همان‌طور که هستند، بی‌کم‌وکاست، روانهٔ بازار کند. می‏‌خواست جامهٔ نوی به آن‌ها بپوشاند، اما به فراست هم دریافته بود که جامهٔ نو بر تنی فرتوت کافی نیست. باید چیزهایی در درون آن‌ها هم تغییر کند.