این مقاله با این دو فرض آغاز می‌شود که اولاً ترجمه هنر است و دوماً این هنر بنا بر ماهیت اشتقاقی و تقلیدی خود تابع قوانینی کلی است که از محدودیت‌های آن ناشی می‌شود. نویسنده سه قانون کلی معرفی می‌کند ولی بحث را بر قانون سوم متمرکز می‌کند که دربارهٔ همطرازی دو متن مبدأ و مقصد از حیث کارکرد است. نویسنده معتقد است که این همطرازی فقط با درک ویژگی‌های بلاغی متن اصلی و بازآفرینی آنها در زبان مقصد ایجاد می‌شود. پس از آن نویسنده بلاغت در ترجمه را تعریف کرده و آن را متشکل از صحت دستوری، سبک و انسجام می‌داند و پس از تعریف عناصر بلاغی چند نمونه ترجمۀ چاپ‌شده را از حیث سه قانون کلی و به‌خصوص از حیث بلاغت تحلیل می‌کند.