این مقاله با این دو فرض آغاز می‌شود که اولاً ترجمه هنر است و دوماً این هنر بنابر ماهیت اشتقاقی و تقلیدی خود تابع قوانینی کلی است که از محدودیت‌های آن ناشی می‌شود. نویسنده سه قانون کلی معرفی می‌کند ولی بحث را بر قانون سوم متمرکز می‌کند که دربارهٔ هم‌ترازی دو متن مبدأ و مقصد ازحیثِ کارکرد است. نویسنده معتقد است که این هم‌ترازی فقط با درک ویژگی‌های بلاغی متن اصلی و بازآفرینی آن‌ها در زبان مقصد ایجاد می‌شود. پس‌از آن نویسنده بلاغت در ترجمه را تعریف کرده و آن را متشکل از صحت دستوری، سبک و انسجام می‌داند و پس‌از تعریف عناصر بلاغی چند نمونه ترجمۀ چاپ‌شده را ازحیثِ سه قانون کلی و به‌خصوص ازحیثِ بلاغت تحلیل می‌کند.