در سال ۱۳۶۴ به دعوت دکتر علی‌محمد حق‌شناس به مؤسسهٔ فرهنگ معاصر رفتم. قرار بر روزآمدکردن یکی از فرهنگ‏های انگلیسی ‌فارسی حییم بود. مؤسسهٔ فرهنگ معاصر آن وقت در آپارتمانی کوچک در انتهای خیابان دانشگاه، نزدیک جمهوری، قرار داشت. داود موسایی، مدیر مؤسسه نسبتاً جوان بود، همسن و سال خودم. او بعد از خرید قانونی حق امتیاز انتشار فرهنگ‏های حییم به این نتیجه رسیده بود که کافی نیست آنها را همان‌طور که هستند، بی‌کم‌وکاست، روانهٔ بازار کند. می‏خواست جامهٔ نوی به آنها بپوشاند، اما به فراست هم دریافته بود که جامهٔ نو بر تنی فرتوت کافی نیست. باید چیزهایی در درون آنها هم تغییر کند.