این سطور را با اندوهی جانکاه و اشک در چشم می‌نویسم. با یاد خاطر آن «یار» که هر که او را دید یارش شد، از ظن خویش، و هر یار که یاد آن سفربرده افتاد، بوی پیراهن یوسف یافت؛ در غم فقدان مردی بزرگ از تبار عالمان، دکتر لطف‌الله یارمحمدی (اول مرداد 1312، 9مرداد1400)، فاضلی، گرانمایه‌ای که جامۀ استادی دانشگاه به قامت وی برازنده بود:

پشت دوتای فلک راست شد از خرّمی

تا چو تو فرزند زاد مادر ایام را