این سطور را با اندوهی جان‌کاه و اشک در چشم می‌نویسم. با یاد خاطر آن «یار» که هرکه او را دید یارش شد، از ظن خویش، و هر یار که یاد آن سفربرده افتاد، بوی پیراهن یوسف یافت؛ در غم فقدان مردی بزرگ از تبار عالمان، دکتر لطف‌الله یارمحمدی (اول مرداد۱۳۱۲، ۹مرداد۱۴۰۰)، فاضلی، گران‌مایه‌ای که جامۀ استادی دانشگاه به قامت وی برازنده بود:

پشت دوتای فلک راست شد از خرّمی

تا چو تو فرزند زاد مادر ایام را