برخی پژوهشگران فرنگ‌دیدهٔ تازه‌به‌عرصه‌رسیده خیال می‌کنند که «سرقت ادبی»، که معادل plagiarism انگلیسی است، ریشۀ غربی دارد. این پژوهشگران که از فرهنگ و تاریخ ادبی و علمی کشور خود بی‌خبرند نمی‌دانند که این مفهوم در فرهنگ اصیل ایرانی ریشه دارد و ای بسا که، همچون مفهوم حشّاشین (در انگلیسی(assassins ، از فارسی به فرهنگ‌های دیگر سرایت کرده باشد. البته طبیعی است که ایرانیان از واژه‌های دیگری مثل سرقت یا انتحال استفاده می‌کردند، ولی هر ناظر بی‌طرفی که موارد انتحال در فارسی را با  موارد plagiarism در انگلیسی مقایسه کند به‌سادگی درمی‌یابد که این مفهوم نزد ایرانیان بسیار وسیع‌تر بوده و به سرقت یک بیت یا یک غزل خلاصه نمی‌شده بلکه سارقانِ ایرانی، گاه بدون اینکه به خود زحمت تغییر و تصرف در لفظ و معنی نویسنده را بدهند، کل کتاب را انتحال می‌کردند و به قول عوام «آش را با جاش می‌بردند». باور نمی‌کنید به یک نمونۀ تاریخی توجه کنید‌. این نمونه ادعای علی‌بن‌عثمان هجویری است که در آغاز کتاب کشف المحجوب خود آورده: