تابستان امسال برای اولین بار فرصتی دست داد برای سفر به تبریز؛ شهری که تا پیش‌از این تنها بر اوراق تاریخ هیجده‌سالهٔ آذربایجان و تاریخ مشروطه شناخته بودمش و شیفته‌اش شده بودم و البته در این سفر دریافتم که این شیفتگی بی‌راه هم نبوده. در تبریز هنگام بازدید از «خانهٔ مشروطه» در بخش «مطبوعات و اسناد کتبی» به نسخه‌ای از روزنامهٔ «اختر» برخوردم که در آن میرزا مهدی اختر، سردبیر روزنامه، یادداشتی نوشته بود به مناسبت بیست و یک‌سالگی این روزنامه. تاریخ این یادداشت سه‌شنبه ششم محرم ۱۳۱۶ ه.ق. (۱۲۹۲ ه.ش.) بود. با دیدن این یادداشت از میرزا مهدی اختر، این پرسش در ذهنم شکل گرفت که وقتی در سال ۱۲۹۲ روزنامه‌ای با بیست و یک سال قدمت در ایران وجود داشته آیا ما امروز در سال ۱۳۹۰ می‌توانیم قدمت بیست‌سالهٔ مترجم را جدی بگیریم؟ خوب یادم هست که حدود ۹ سال قبل، زمانی که نوجوان بودم و مجلهٔ فیلم -مجلهٔ محبوبم در آن دوران- بیست‌ساله شد چه شوروشوقی داشتم از خواندن اعلان انتشار قریب‌الوقوع این شماره و بعدتر، از ورق زدن ویژه‌نامهٔ بیست‌سالگی فیلم. حس می‌کردم با مجلهٔ محبوبم راهی را طی کرده‌ام به‌قدر سن علاقه‌ام به آن. خوب یادم هست که آن زمان بیست‌ساله شدن اتفاق مهمی در مطبوعات فرهنگی به حساب می‌آمد. اما امروز، نمی‌دانم خوانندگان قدیمی مترجم نسبت به بیست‌ساله شدن مجلهٔ مورد‌ علاقه‌شان چه حسی دارند. نمی‌دانم امروز بیست‌ساله شدن به اندازهٔ ۹ سال پیش مهم هست یا نه؟ نمی‌دانم ما پیریم یا جوان؟