تابستان امسال برای اولین بار فرصتی دست داد برای سفر به تبریز؛ شهری که تا پیش از این تنها بر اوراق تاریخ هیجده ساله آذربایجان و تاریخ مشروطه شناخته بودمش و شیفته اش شده بودم و البته در این سفر دریافتم که این شیفته گی بی راه هم نبوده. در تبریز هنگام بازدید از «خانه مشروطه» در بخش «مطبوعات و اسناد کتبی» به نسخه ای از روزنامه «ختر» برخوردم که در آن میرزا مهدی اختر، سردبیر روزنامه، یادداشتی نوشته بود به مناسبت بیست و یک سالگی این روزنامه. تاریخ این یادداشت سه شنبه ششم محرم ۱۳۱۶ ه.ق. (۱۲۹۲ ه.ش.) بود. با دیدن این یادداشت از میرزا مهدی اختر، این پرسش در ذهنم شکل گرفت که وقتی در سال ۱۲۹۲ روزنامه ای با بیست و یک سال قدمت در ایران وجود داشته آیا ما امروز در سال ۱۳۹۰ می توانیم قدمت بیست ساله مترجم را جدی بگیریم؟ خوب یادم هست که حدود ۹ سال قبل، زمانی که نوجوان بودم و مجله فیلم – مجله محبوبم در آن دوران – بیست ساله شد چه شور و شوقی داشتم از خواندن اعلان انتشار قریب الوقوع این شماره و بعدتر، از ورق زدن ویژه نامه بیست سالگی فیلم. حس می کردم با مجله محبوبم راهی را طی کرده ام به قدر سن علاقه ام به آن. خوب یادم هست که آن زمان بیست ساله شدن اتفاق مهمی در مطبوعات فرهنگی به حساب می آمد. اما امروز، نمیدانم خوانندگان قدیمی مترجم نسبت به بیست ساله شدن مجله مورد علاقه شان چه حسی دارند. نمیدانم امروز بیست ساله شدن به اندازه ۹ سال پیش مهم هست یا نه؟ نمیدانم ما پیریم یا جوان؟