یکی از ویژگیهای اغلب مترجمان آثار ادبی در ایران این بوده است که تحصیل دانشگاهی در رشته زبانی که از آن به فارسی ترجمه می کنند، نداشته و زبان را نزد خود آموخته بودند. چندین تن از مترجمان برجسته که متاسفانه شماری از آنان امروز دیگر در میان ما نیستند زبان را در زندان آموخته و جزو مترجمان مشهور چند دهه پیش بوده اند.
ویژگی دیگر مترجمان بی توجهی به مطالعات نظری و تئوریها در ترجمه بوده است. از نظر بسیاری مترجمان ترجمه ادبی فعالیتی ذوقی و هنری است و تنها طبع روان می خواهد! حاصل چنین نگاهی پدید آمدن فاصله ای زیاد و شکافی عمیق میان مترجمان خبره و مشهور و آموزش دانشگاهی زبان و ترجمه بوده است. کتابهای درسی که در این زمینه در دانشگاهها تدریس میشد معمولا مورد عنایت مترجمان قرار نمی گرفت و آنان از این آثار بی اطلاع و کم اطلاع بودند.