یکی از ویژگی‌های اغلب مترجمان آثار ادبی در ایران این بوده است که تحصیل دانشگاهی در رشتهٔ زبانی که از آن به فارسی ترجمه می‌کنند، نداشته و زبان را نزد خود آموخته بودند. چندین تن از مترجمان برجسته که متأسفانه شماری از آنان امروز دیگر در میان ما نیستند زبان را در زندان آموخته و جزو مترجمان مشهور چند دههٔ پیش بوده‌اند.
ویژگی دیگر مترجمان بی‌توجهی به مطالعات نظری و تئوری‌ها در ترجمه بوده است. ازنظرِ بسیاری مترجمان ترجمهٔ ادبی فعالیتی ذوقی و هنری است و تنها طبع روان می‌خواهد! حاصل چنین نگاهی پدید آمدن فاصله‌ای زیاد و شکافی عمیق میان مترجمان خبره و مشهور و آموزش دانشگاهی زبان و ترجمه بوده است. کتاب‌های درسی که در این زمینه در دانشگاه‌ها تدریس می‌شد معمولاً مورد عنایت مترجمان قرار نمی‌گرفت و آنان از این آثار بی‌اطلاع و کم‌اطلاع بودند.