بیست سال پیش، زمانی که جوان دانشجوی خجول و مشهدیِ رشتهٔ دکترای زبان‌شناسی دانشگاهی در انگلستان طی نامه‌ای از کریم امامی خواست که با او در انتشار نشریه‌ای تحت عنوان مترجم همکاری کند، و امامی با روی باز استقبال کرد و پذیرفت، شاید ابروهای من کمی از تعجب بالا رفت. (ما تهرانی‌ها به غلط همیشه بر این باوریم که اتفاقات مهم ادبی فقط در تهران رخ می‌دهد، بسی تصور باطل.) امامی را می‌شناختم که به این آسانی تن به همکاری با کسی نمی‌دهد. معیارهای بالا و کمال‌گرایی‌اش اولین مانع این عدم پذیرش بود. اما می‌دانستم که مقولهٔ ترجمه همیشه از دغدغه‌های ذهنی او بود، و حال‌که می‌دید کسانی هم مانند خودش علاقه‌مند پرداختن به این مسئله هستند، تصمیم گرفت هر کاری از دستشان برمی‌آید برای پرورش این نوزاد انجام دهد. هرچند وقت زیادی نداشت و به قول خودش مجبور بود برای تأمین هزینهٔ زندگی قلم بزند، در عین حال پروژهٔ فرهنگ فارسی‌به‌انگلیسی‌اش را یک‌تنه آغاز کرده بود و راه درازی در پیش داشت.