این که نشریهای تخصصی که بر خلاف بیشتر نشریات معتبر کشور در شهری غیر از تهران منتشر می شود، بیست سال دوام می آورد و می تواند همکاری بیشتر مترجمان و صاحبنظران این عرصه را هم جلب کند، به خودی خود از شگفتیهای روزگار است. من از آنجا که از روز نخست با مترجم همراه بوده ام، خوب میدانم که تا نشریهای تخصصی بتواند در میان اهل فن جا بیافتد، چه دشواری هایی را باید تحمل کند. در سال ۱۳۷۰ که آقای خزاعی فر پیشنهاد همکاری در انتشار این نشریه را به من دادند، چندان امیدی به تداوم کار نداشتم. آخر من از تهران آمده بودم و از سرنوشت بسیاری از این گونه نشریات تخصصی آگاه بودم. از سوی دیگر می دانستم که ناشران و توزیع کنندگان تهرانی هیچ گاه نظر مساعدی به کار شهرستانیها نداشته اند. در طول تاریخ مطبوعات ادبی این کشور نشریه ای چون «جنگ اصفهان» در گذشته و «زنده رود» در این ایام و «بازار» و «گیله وا» در رشت براستی استثناء بوده اند و چنین که پیداست استثنا خواهند ماند. حالا ما می خواستیم نشریهای فقط در حوزه ترجمه منتشر کنیم آن هم در مشهد. خود من که هیچ تجربه ای در انتشار نشریه نداشتم، جناب خزاعی فر هم آن روزها در دانشگاه تدریس می کردند و قاعدتا از چندوچون کار چندان آگاهی نداشتند.