اینکه نشریه‌ای تخصصی که برخلاف بیشتر نشریات معتبر کشور در شهری غیر از تهران منتشر می‌شود، بیست سال دوام می‌آورد و می‌تواند همکاری بیشتر مترجمان و صاحب‌نظران این عرصه را هم جلب کند، به‌خودیِ‌خود از شگفتی‌های روزگار است. من ازآنجاکه از روز نخست با مترجم همراه بوده‌ام، خوب می‌دانم که تا نشریه‌ای تخصصی بتواند در میان اهل فن جا بیفتد، چه دشواری‌هایی را باید تحمل کند. در سال ۱۳۷۰ که آقای خزاعی‌فر پیشنهاد همکاری در انتشار این نشریه را به من دادند، چندان امیدی به تداوم کار نداشتم. آخر من از تهران آمده بودم و از سرنوشت بسیاری از این‌گونه نشریات تخصصی آگاه بودم. ازسوی‌دیگر می‌دانستم که ناشران و توزیع‌کنندگان تهرانی هیچ‌گاه نظر مساعدی به کار شهرستانی‌ها نداشته‌اند. در طول تاریخ مطبوعات ادبیِ این کشور نشریه‌ای چون «جنگ اصفهان» در گذشته و «زنده رود» در این ایام و «بازار» و «گیله وا» در رشت به‌راستی استثناء بوده‌اند و چنین که پیداست استثناء خواهند ماند. حالا ما می‌خواستیم نشریه‌ای فقط در حوزهٔ ترجمه منتشر کنیم آن هم در مشهد. خود من که هیچ تجربه‌ای در انتشار نشریه نداشتم، جناب خزاعی‌فر هم آن روزها در دانشگاه تدریس می‌کردند و قاعدتاً از چندوچون کار چندان آگاهی نداشتند.