اولین بار که همایون صنعتی زاده، رئیس موسسه انتشارات فرانکلین را دیدم حدود تابستان ۱۳۴۲ بود. من تازه دیپلم گرفته و در آنجا مشغول کار شده بودم. به هیچ وجه مدیر پر جذبه ای به نظرم نیامد. اما بسیار پر جاذبه به نظرم آمد. از آن زمان به بعد تا انحلال موسسه در ۱۳۵۴ من در فرانکلین بودم و دو دوره ریاست را در آنجا درک کردم. دوره اول مربوط به صنعتی زاده و دوره دوم متعلق به علی اصغر مهاجر.
صنعتی زاده، در درجه اول، آدم غریبی بود. معلوم نبود چه نیرویی او را به جلو می راندو چه چیز آن همه سبب موفقیتش می شد. عجیب بودن این امر بیشتر از این بابت بود که آدمی بسیار آرام و کم حرف بود و به هیچ وجه دوست نداشت اقدامات و پروژه هایش را در بوق و کرنا بدمد. ما فقط می دیدیم کارها یکی پس از دیگری انجام می شود. فرانکلین ایران بهترین شعبه فرانکلین در خاور میانه می شود. چایخانه بسیار عظیم افست تاسیس می شود، پروژه اصلاح کتابهای درسی در مقیاسی مدرن. راه می افتد. دایره المعارف مصاحب دایر می شود. کاغذسازی پارس به راه می افتد. و بسیاری امور دیگر شکل می گیرد