استاد سید حسینی راهی سفری دیگر شد. چه می توان گفت که قلم را توان به جای آوردن قدر او نیست و زبان را تاب بیان حسرت نبود او. اما خاطره ای هست، از میان بسیار خاطره ها، که خود وصف اوست. روزی از نخستین سال های کار بر سر فرهنگ آثار، در اتاق کوچکی از ساختمان انتشارات سروش، زمانی که هنوز بسیاری کسان، شاید به روال معمول، به انجام رسیدن این طرح بزرگ را باور نداشتند، حرف از رفتن و ماندن و فرار مغزها بود. استاد سید حسینی، مانند همیشه خوش سخن و پر خاطره، حکایت کرد که چگونه در اوایل انقلاب، یکی از بستگان بسیار نزدیکش که در امریکا ساکن بود. از ایشان دعوت کرد و حتی به جد خواست که او کشور را ترک کند و به آنجا برود تا با توجه به مدرک تحصیلی و سابقه شغلی اش، مهندسی مخابرات به زندگی آرام و بی دغدغه ای دور از سختی های زندگی در ایران ادامه دهد. و استاد سید حسینی در پاسخ گفته بود: اگر امثال ما برویم تکلیف فرهنگ این مملکت چه می شود. فرهنگ را که نمی شود رها کرد.