به نام خدا. حکایتی را خدمت دوستان عرض می‌کنم در تأیید قرآن از کتاب مقدس. سرای اهل قلم بزرگداشتی ترتیب داده بود برای آقای کمالی دزفولی که چند سال پیش درگذشتند و قرآن‌شناس بزرگی بودند. من هم سخنران بودم و اشارتی به این آیه کردم که «وَ لْیَحْکُمْ اَهْلُ الاِنْجیلِ بِما اَنْزَلَ اللهُ فیه» (و باید که اهل انجیل بر وفق آنچه خداوند در آن نازل کرده است حکم کند) (مائده، ۴۷). همه شگفت‌زده شدند و گفتند این آیه نیست. مگر می‌شود خداوند با فعل امر غایب بفرماید که باید به انجیل، که در قرآن مُحَرَّف شمرده شده است، حکم کنند. سپس مشابه آن را برای تورات هم خواندم. برای تورات هم داریم: «وَ کَیْفَ یُحَکِّمُونَکَ وَ عِنْدَهُمُ الْتَّوراهُ فیها حُکْمُ الله» (و چگونه تو را به داوری می‌گیرند و حال آنکه تورات در نزد آنان است و حکم الهی در آن هست) (مائده، ۴۳). و سابقهٔ آن چنین است که وقتی ازسویِ اهل کتاب از حضرت پیامبر داوری خواسته شد، ایشان به دو بخش کتاب مقدس، هم عهد عتیق و هم عهد جدید، حکم کردند. حالا آن حکم‌ها چه بوده است، از حوصلهٔ بحث ما خارج است.