استراگون نشسته روی یک خاکریز کوتاه و دارد پوتینش را در می آورد. دو دستی چسبیده به پوتینش و هي زور می زند. خسته که شد، دست می کشد، نفسی چاق می کند و از نور زور می زند.

ولادیمیر می آید تو.

استر اگون: (باز دست می کشد). نخیر. فایده یی نداره.

ولادیمیر: (گشاد گشاد، با قدم های خشک و کوتاه، می آید جلو ). اتفاقا من هم تازگی ها به همین نتیجه رسیده ام. یک عمر، هي خواسته ام فکرش را نکنم. هی به خودم گفته ام. ولادیمیر ، معقول باش، تو که هنوز همه ی راه ها را نرفته ای. و هي زور زده ام. هی جان کنده ام. (می رود تو فکر. تو بحر آن زور زدن هاست. رو به استراگون) تو که باز یک من رفتی و صد من برگشتی؟

استراگون: مرا می گویی؟

ولادیمیر : کاری ندارم، خوش آمدی. خوشحالم کردی. گفتم لابد رفتی که رفتی.

استراگون: خودم هم

ولادیمیر : دیدی آخرش باز رسیدیم به هم؟ پس باید جشن بگیریم. حالا چه طوری؟ (فكر می کند. بلند شو همدیگر را بغل کنیم

…