رشد علم در اجتماع، از قرار معلوم، در گروهی پیدایش و رشد جامعهٔ علمی است. جامعهٔ علمی هم مشتمل است بر وجود افرادی و وجود روابطی بین این افراد. بین عده‌ای صاحب‌دانش در رشته‌ای خاص مناسباتی به وجود می‌آید که باعث رشد علم می‌شود. مثلاً کسانی که در جامعه‌شناسی یا روان‌شناسی یا فن ترجمه یا… صاحب‌دانش و تجربه هستند دربارهٔ کار یکدیگر نظر می‌دهند، مقاله می‌نویسند، سخنرانی می‌کنند، یا در جلسهٔ سخنرانی همکارشان حاضر می‌شوند، نشریات خاص خودشان را دارند، به مناسبت‌هایی گرد هم می‌آیند تا به بحث‌وفحص دربارهٔ موضوعات مربوط به رشتهٔ کاری‌شان بپردازند، برای یکدیگر خوراک فکری فراهم می‌کنند، به عیب‌ها و حسن‌های کار یکدیگر توجه و آن‌ها را آشکار می‌کنند. اولی با نظر دومی مخالفت می‌کند، سومی از نظر اولی یا دومی دفاع می‌کند و همین‌طور … به‌این‌ترتیب جامعه‌ای علمی شکل می‌گیرد و ازطریق همین روابط، دادوستدها، تلاش‌ها و کشمکش‌ها ترقی می‌کند. این یکی از جنبه‌های جامعه‌شناختی علم جدید و گویا از شروط گریزناپذیر رشد علم است. فعالیت‌های جداجدا و جزیره‌وار تَک‌وتوکی آدم در این گوشه یا آن گوشه ظاهراً در مقولهٔ رشد علم راهی به دهی نمی‌برد. قوّت علمی یک اجتماع وابسته به قوّت علمی دانشمندان آن اجتماع است و این حاصل نمی‌شود مگر به یُمن وجود جامعهٔ علمی با مختصاتی که گفته شد.