رشد علم در اجتماع، از قرار معلوم، در گروهی پیدایش و رشد جامعه علمی است. جامعه علمی هم مشتمل است بر وجود افرادی و وجود روابطی بین این افراد. بين عده ای صاحب دانش در رشته ای خاص مناسباتی به وجود می آید که باعث رشد علم می شود. مثلا کسانی که در جامعه شناسی یا روان شناسی یا فن ترجمه یا… صاحب دانش و تجربه هستند درباره کار یکدیگر نظر می دهند، مقاله می نویسند، سخنرانی می کنند، یا در جلسه سخنرانی همکارشان حاضر می شوند، نشریات خاص خودشان را دارند، به مناسبت هایی گرد هم می آیند تا به بحث و فحص درباره موضوعات مربوط به رشته کاری شان بپردازند، برای یکدیگر خوراک فکری فراهم می کنند، به عیب ها و حسن های کار یکدیگر توجه و آنها را آشکار می کنند. اولی با نظر دومی مخالفت می کند، سومی از نظر اولی یا دومی دفاع می کند و همین طور …… به این ترتیب جامعه ای علمی شکل می گیرد و از طریق همین روابط، دادو ستدها، تلاش ها و کشمکش ها ترقی می کند. این یکی از جنبه های جامعه شناختی علم جدید و گویا از شروط گریزناپذیر رشد علم است. فعالیت های جداجدا و جزیره وار تک و توکی آدم در این گوشه یا آن گوشه ظاهرا در مقوله رشد علم راهی به دهی نمی برد. قوت علمی یک اجتماع وابسته به قونت علمی دانشمندان آن اجتماع است و این حاصل نمی شود مگر به من وجود جامعه علمی با مختصاتی که گفته شد