در سال ۸۶ خشایار دیهیمی با تعداد زیادی از مترجمان سر شنان میهمان کنفرانس ترجمه ادبی دانشگاه فردوسی بودند. از آنجا که دانشگاه امام رضا(ع) نیز در این کنفرانس مشارکت کرده بود، میز گرد پایان کنفرانس را در دانشگاه امام رضا(ع) برگزار کردیم. سالن کنفرانس پر بود از دانشجویان دانشگاه امام رضا(ع) که با اشتیاق آمده بودند تا پای صحبت مترجمان برجسته کشور بنشینند. من هم جزو اعضای میز گرد بودم ولی دیرتر از بقیه به صحنه رفتم. به محض اینکه وارد صحنه شدم،دانشجویان برای من که استادشان و برگزار کننده کنفرانس بودم دست زدند. (البته اگر می دانستناد این کار محبت آمیز شان چقدر مایه خجالت من می شود این کار را نمی کردند.) بعد بحث آغاز شد. سوال این بود که چه باید کرد. چه گونه می توان وضعیت ترجمه را سر و سامان بخشید. هر کس چیزی گفت. نوبت که به دیهیمی رسید، به من و به دست زدن حضار اشاره کرد و گفت راه حل این است که هر کس در هر کجا که هست کار خود را درست انجام دهد. این سخن کوتاه و پر مغز دیهیمی مرا یاد سخن معروف ابوسعید ابي الخير انداخت. آنجا که گفت: “هر چه ما خواستیم گفت، و همه پیغامبران بگفتند، او بگفت که از آنچه هستید، یک قدم فراتر آئید.”