گر چه هنوز تعریف روشنی از مراسم بزرگداشت و اینکه محتوایش باید چه باشد بیان نشده، اما از ظواهر امر این طور بر می آید که اگر هدفهای خاص یا توصیه ها و دستورهای ویژه ای در کار نباشد – معمولا با تشکیل این قبیل مجالس می خواهیم بگوییم فلان شخصیت، فلان سازمان و گروه یا بهمان نشریه خدمتی کرده اند، وظایفشان را خوب انجام داده اند و لذا در خور تقدیرند. باید کارهای خوبشان را یادآور شد و پاس داشت. پس اگر ثابت شود که مجله مترجم در طول عمر ۱۷ ساله خود عملکرد رضایت بخشی داشته. نقش فرهنگی – علمی مؤثری ایفا کرده است؛ و باز چنانچه محقق گردد که مدیر، سردبیر و تحریریه این نشریه دلسوزانه و با وقوف به وظایف و مسئولیت های علمی و اجتماعی خود عمل کرده اند و واقعا پیشرفت های معنوی ارزنده ای در کارنامه خود ثبت کرده اند، قابل ستایش اند و شایسته مجالس بزرگداشتی از این دست. حالا چه کسی باید داوری کند که مترجم چنین شرایطی را حاصل کرده است؟ قاعدتا جامعه به طور کل و ارباب نظر و آنهایی که مستقیما در جریان کار ترجمه اند و آشنا با کار و بار مترجم: با کسانی که با کارهای مطبوعاتی – مطبوعاتی جدی – از نزدیک آشنایند و دستی نه از دور که از نزدیک بر آتش دارند. به نظر می رسد خوشبختانه مترجم و مترجمیها به حد نصابهای لازم رسیده اند و به راحتی نمره قبولی و «کارت آفرین» می گیرند، به قسمی که همکاری مطبوعاتی یعنی آقای علی دهباشی بر آن می شود که مجلس امروز را برای آنها به راه اندازد.