گرچه هنوز تعریف روشنی از مراسم بزرگداشت و اینکه محتوایش باید چه باشد بیان نشده، اما از ظواهر امر این‌طور برمی‌آید که -اگر هدف‌های خاص یا توصیه‌ها و دستورهای ویژه‌ای در کار نباشد – معمولاً با تشکیل این قبیل مجالس می‌خواهیم بگوییم فلان شخصیت، فلان سازمان و گروه یا بهمان نشریه خدمتی کرده‌اند، وظایفشان را خوب انجام داده‌اند و لذا درخور تقدیرند. باید کارهای خوبشان را یادآور شد و پاس داشت. پس اگر ثابت شود که مجلهٔ مترجم در طول عمر ۱۷سالهٔ خود عملکرد رضایت‌بخشی داشته، نقش فرهنگی-علمی مؤثری ایفا کرده است؛ و باز چنانچه محقق گردد که مدیر، سردبیر و تحریریهٔ این نشریه دلسوزانه و با وقوف به وظایف و مسئولیت‌های علمی و اجتماعی خود عمل کرده‌اند و واقعاً پیشرفت‌های معنوی ارزنده‌ای در کارنامهٔ خود ثبت کرده‌اند، قابل ستایش‌اند و شایستهٔ مجالس بزرگداشتی از این دست. حالا چه کسی باید داوری کند که مترجم چنین شرایطی را حاصل کرده است؟ قاعدتاً جامعه به‌طور کل و ارباب نظر و آن‌هایی که مستقیماً در جریان کار ترجمه‌اند و آشنا با کاروبار مترجم؛ یا کسانی که با کارهای مطبوعاتی-مطبوعاتی جدی- از نزدیک آشنایند و دستی نه از دور که از نزدیک بر آتش دارند! به نظر می‌رسد خوشبختانه مترجم و مترجمی‌ها به حد نصاب‌های لازم رسیده‌اند و به‌راحتی نمرهٔ قبولی و «کارت آفرین» می‌گیرند، به‌قسمی که همکاری مطبوعاتی یعنی آقای علی دهباشی بر آن می‌شود که مجلس امروز را برای آن‌ها به راه اندازد.